| WIM MERTENS - HEROIDES (2CD) |
|
||||
|
||||
|
 (2).jpg)
Over de precieze getallen lopen de meningen een beetje uiteen: sommigen zeggen dat deze dubbele nieuwe de zesenzestigste (!!!) plaat is van de Maestro, ,die Wim Mertens geworden is, anderen houden het op zeventig. Hoe het ook zij: we kunnen het over één ding eens zijn: Wim Mertens blijft zijn productieve zelf. Dat is op zich al een prestatie, maar wat pas echt indruk maakt, is dat ’s mans werk met iedere plaat nog beter wordt. We waren hier meer dan een beetje onder de indruk van “The Gaze of the West” en de “Inescapable”-box, maar wat er de voorbije dagen ten huize H. te beleven was als gevolg van de herhaalde beluisteringen van deze “Heroides”, klimt daar moeiteloos bovenuit. Hoe dat precies komt, is niet meteen in drie woorden te omschrijven, maar ik denk dat het de optelsom is van drie dingen en dat is helemaal logisch.
Punt één is de pracht van de composities: die zijn gebaseerd op, of minstens geïnspireerd door Ovidius’ gedichten, die sommigen onder ons destijds nog hebben mogen bestuderen in de humaniora. Ovidius verzamelde er een aantal brieven, die geschreven hadden kunnen zijn door mythologische godinnen als Sappho, Penelope, Hermione, Ariadne, Phyllis en Medea en die gericht waren aan hun heldhaftige maar afwezige geliefden, die luisterden naar namen als Phaon, Aeneas, Ulysses en Orestes, om slechts die te citeren. Dat levert elf kleine tragedies op, waarin de geliefden van elkaar gescheiden zijn, waarin de liefde wel aanwezig is maar niet gedeeld noch beleefd kan worden en waarin de brieven per definitie onbeantwoord blijven en dus symbolen worden van een toekomst die geen belofte inhoudt.
Het zijn dus een soort geschreven monologen, die hier door Wim Mertens op muziek gezet zijn en in twee versies uitgevoerd worden CD 1-en dat is mijn punt 2- bevat de typische Mertens-versies, die elkeen herkent, die weleens een concert van de man meemaakte: Mertens solo aan de piano, met slechts die bijzondere, hoge stem als gezelschap. Op de tweede plaat -punt 3- krijg je de iets meer georkestreerde versie te horen, uitgevoerd door het ensemble, bestaand uit Eric Robberecht op viool, Lieven Vandewalle op cello, Brigitte Hertogs op harp en Mertens zelf op piano. Zo krijg je als het ware een spiegelbeeld, waarin je de reflecties ziet op de pijn van de afwezigheid, gekoppeld aan de kracht van wie achterblijft, en waarin de hoop op hereniging verklankt wordt in een ware lofzang, die de tegenspeler is van de nederige eenzaamheid, die vorm krijgt in het uitblijven van een antwoord dat op den duur niet eens meer verwacht of verhoopt wordt.
Dat zorgt voor twee keer een uur meer dan indringende muziek, waarin je willens nillens meegevoerd en ondergedompeld wordt en die bijzonder gezuiverd gevoel nalaat, als je de hele rit uitgeluisterd hebt. Elk van de delen is meer dan het beluisteren waard, maar dit is echt zo’n dubbele plaat, waarvoor je jezelf de tijd moet gunnen om met mij vast te stellen dat het geheel nog een stuk meer is dan de som van de delen. Een holistische plaat dus, als dat begrip al bestaat. In gewone mensentaal: een meesterwerk van een man, die wereldwijd terechte triomfen viert met zijn volstrekt unieke benadering van de muziek. Hij is in de loop van de komende weken een aantal keren mee te maken in trio-formatie en ik mag, nee, ik moet u die concerten van harte aanbevelen.
(Dani Heyvaert)